Miss 'dat-allemaal' vrij. Dat ben ik nu, de komende 12 maanden. In het begin dacht ik: och ja, dat maak ik toch een brood van rijstmeel. Het brood zag er lekker uit. Daarmee bedoel ik dat het leek alsof het goed zou smaken. Maar bah, wat was dat vies. Ik denk: ik stop meteen met bakken, want dit kost me handenvol geld. Dus dan maar elke dag quinoa, amaranth of gierst eten. Lekker is het niet, maar met rozijntjes erin, is het wel te doen. Eerst was ik het heerlijk met banaan aan het eten. Tot ik erachter kwam dat banaan op mijn hystamine allergie lijst stond, boeh, die moest ik dus ook meteen schrappen. Mijn voeding heeft nu ook punten. Alle voeding krijgt punten. Als ik 4 heb, mag ik niks meer uit die groep eten. En in de groep waarvan ik alles mag eten, staan echt dingen die je echt niet zo kan eten. Je lichaam weet trouwens niet wat het overkomt als je begint aan zo'n dieet. Je krijgt echt serieus een soort van afkickproces. In je lichaam, maar ook zeker in je hoofd. Snoepen is mijn favoriete ontspanningsmethode. Heerlijk! Maar dat mocht ik eerder al bijna niet meer en nu mag het helemaal niet meer. Dag lekkere marsepein, dag dropjes, dag lekkere dingen op feestdagen. Je moet mijn humeur af en toe eens meemaken. Maar dit alles is niet zo erg als mijn eczeem eens weg zou gaan. En ja, het ging weg. Twee dagen is de eczeem uit mijn gezicht geweest. Heerlijk, ik voelde me zowat herboren. Eindelijk kan ik over straat zonder eruit te zien alsof ik thuis afgeranseld word (en huh, ik woon alleen!). O ja, dat is ook zo'n verhaal. Mijn lieve hondje Poekie heb ik moeten opgeven. Te allergisch voor mijn lieve knuffelbeest. Tuurlijk knuffelde ik hem bijna nooit meer met die eczeem, dus voor hem is ook beter, maar toch... je gaat je vriendje missen, zelfs het soms irritante uitlaten als het ijskoud is. En ik mis hem vreselijk. Zeker nadat twee dagen eczeem vrij, de eczeem gewoon weer terug is. Het komt en het gaat een beetje weg en dan komt het weer, opeens heel heftig, terug. Op die dagen dat het heftig terug komt, wil ik met rust gelaten worden.
Terugvallen is één van de vreselijkste dingen vind ik. Helaas is er de afgelopen maanden geen stabiele week geweest. Telkens word ik weer opnieuw ziek. Iets ondernemen zit er bijna niet in. Als ik al iets doe, moet ik het de dagen erna boeten.
Ik ga eerlijk zijn: op dit moment haat ik mijn leven. Ik slaap het liefst eigenlijk. Eerst sliep ik zo tot 11.00, nu slaap ik al tot 13.00 of 13.30. Goed voelt het niet, maar ik heb gewoon ook geen zin om op te staan.
Support van andere Lymies helpt heel goed! Zij begrijpen echt waar ik telkens doorheen moet. Ik schrijf soms wel eens wat in de facebookgroep. Soms schrik ik ervan wat ik schrijf, als ik het later terug lees. Hier is zo'n bericht: